Er was eens een betoverde kruising genaamd de Poort in Woudenberg, waar drie wegen elkaar kruisten in een dans van lot en bestemming. Deze wegen waren smal, slechts enkele meters breed, maar ze waren de levensaders van het dorp, die reizigers en avonturiers van heinde en verre brachten.
De oost-westverbinding, bezaaid met grind, glinsterde als een rivier onder de maan, terwijl de weg naar Maarsbergen zich een weg baande door het hart van het land. Maar het was de weg naar Amersfoort die het meest mysterieus was, met paden die zich splitsten over de Ekris en langs de Griftdijk, waarbij elk spoor een eigen verhaal vertelde.
In de dagen voordat de wegen verhard waren, veranderden ze bij regen in modderpoelen, waarin menig reiziger zijn schoenen verloor. Maar toen, als bij toverslag, werd de Geeresteinselaan doorgetrokken en beplant met eiken, alsof de natuur zelf een handje hielp om de reizigers te leiden.
De wegen door de dorpskern werden bestraat, en de Weteringsedijk werd een pad van klinkers, naast de kabbelende waterloop De Wetering, die fluisterde met geheimen van het oude dorp.
Bij De Poort, waar geen voorrangsregelingen golden, dansten jagende diligences en trage boerenkarren in een eerbiedig ballet, hun wielen zingend op de klinkers. Maar soms, in een moment van chaos, ging het mis, en zo werd na de elektrificatie het kruispunt gemarkeerd met een van de eerste verkeerslichten in Nederland.
Rondom De Poort bloeide het leven, met cafés die verhalen serveerden, een postkantoor dat nieuws verspreidde, en een muziektent die de melodieën van het dorp speelde. De Harmonie, de Eierhal, en het Groene Kruisgebouw werden bakens van gemeenschap en zorg.
En zo werd De Poort een ontmoetingsplek, waar mannen bijeenkwamen om te praten over de Woudenbergse meisjes, hun woorden zoet als de nectar van de Beaufortbron.
Een betoverde kruising genaamd De Poort met drie wegen, een muziektent, een postkantoor, cafés, en een lantaarnpaal met een olielamp en vier afstandswijzers
En op de zuidoosthoek, waar een lantaarnpaal met een olielamp stond, wezen vier afstandswijzers, elk eindigend in een handje met uitgestrekte vingers, naar de windstreken en vertelden de reizigers hoeveel uren ‘gaans’ het was naar Amersfoort, Utrecht, Arnhem en Amerongen.
En zo leeft de legende van De Poort voort, een kruispunt niet alleen van wegen, maar ook van verhalen, dromen en bestemmingen.
Commentaires